Αλέξανδρος ο ΣΤ’: Ο Πάπας που μοίρασε τα εδάφη του Νέου Κόσμου – Ο πιο ανήθικος ποντίφικας της αναγέννησης
«Το πνεύμα του δοξασμένου Αλέξανδρου πέρασε στη χορεία των ευτυχισμένων ψυχών. Το συνόδευαν βιαστικοί οι τρεις πιστοί του ακόλουθοι: Η Σκληρότητα, η Σιμωνία και η Λαγνεία». Αυτό έγραψε ο Μακιαβέλι, όταν πέθανε ο Πάπας Αλέξανδρος VI, ποντίφικας από το 1492 έως το 1503.
Δεν ήταν όλοι οι Πάπες, «άγιοι». Με αφορμή την επικείμενη εκλογή του νέου ηγέτη των καθολικών – και σε πλήρη αντιδιαστολή με τον Φραγκίσκο – αξίζει να ρίξουμε μία ματιά σε αυτόν που χαρακτηρίστηκε ο πιο ανήθικος Πάπας της Αναγέννησης.
Κατά κόσμον Ροντερίκ Λιανσόλ ντε Μπόρτζια, υιοθετήθηκε από το θείο του από την πλευρά της μητέρας του, τον Βοργία Κάλλιστο Γ΄, Πάπα από το 1455 ως το θάνατό του, το 1458.
Ως ένας από τους Βοργίες, οικογένεια συνώνυμη με σκάνδαλα, όργια, δολοπλοκίες και φόνους, προφανώς «κληρονόμησε» τις συνήθειές τους.
Τέσσερα παιδιά, επισήμως, ανάμεσά τους και η Λουκρητία
Προτού ανέλθει στο θρόνο του Αγίου Πέτρου, ο Αλέξανδρος ΣΤ΄ είχε ήδη τέσσερα παιδιά από την ερωμένη του Τζοβάνα Κατανέ, τα οποία αναγνώρισε δημοσίως. Ανάμεσά τους η διαβόητη Λουκρητία Βοργία, δούκισσα της Φεράρας, πασίγνωστη για την ομορφιά της, τους σκανδαλώδεις έρωτές της αλλά και για τα εγκλήματα στα οποία φέρεται να είχε αναμειχθεί Ωστόσο φέρεται να απέκτησε και άλλα παιδιά, από άλλες ερωμένες του.
Οι φήμες για τις ερωτικές σχέσεις του με πολλές γυναίκες, καθώς και οι αμφιλεγόμενες σχέσεις του με την ίδια την οικογένειά του, συνέβαλαν στη φήμη του για ανηθικότητα.
Εξαγόρασε την εκλογή του, εξόντωνε τους αντιπάλους του
Εξαγόρασε την εκλογή του δωροδοκώντας καρδιναλίους ενώ διόρισε συγγενείς και φίλους σε θέσεις εξουσίας.
Μέσω των πολιτικών του, δεν δίστασε να εξοντώσει τους αντιπάλους του για να καρπωθεί την περιουσία τους, και να χρησιμοποιήσει βία και στρατιωτική δύναμη προκειμένου να εδραιώσει τη θέση του.
‘Ηταν υπεύθυνος για το θάνατο του πολιτικού και θρησκευτικού ηγέτη της Φλωρεντίας, δομηνικανού μοναχού Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα, που καταδικάστηκε σε θάνατο κατηγορούμενος ως αιρετικός το 1498, και κάηκε στην Πιάτσα ντελλα Σινιορία της Φλωρεντίας.
Η διαφθορά που συνόδευε την θητεία του Αλέξανδρου VI συνέβαλε στη δημιουργία ενός κλίματος αναταραχής εντός της Καθολικής Εκκλησίας, που τελικά οδήγησε σε κινήματα μεταρρύθμισης, όπως η Μεταρρύθμιση του 16ου αιώνα, που ίδρυσε τον Προτεσταντισμό.
Ο θάνατός του και η σορός που έμεινε άταφη για μέρες
Πέθανε από ελονοσία, σύμφωνα με τις επίσημες πηγές. Ανεπίσημα όμως πολλοί ισχυρίζονται πως, κατά τη διάρκεια μίας φιλικής σύναξης στην κατοικία του καρδιναλίου Αδριανού του Καστέλλο, ήπιε κατά λάθος το δηλητήριο που έβαλαν στο κρασί που προοριζόταν για τον καρδινάλιο,
Την επόμενη ημέρα του θανάτου του, ξέσπασαν ταραχές, με αποτέλεσμα, η σορός του να εγκαταλειφθεί στην εκκλησία του Αγίου πέτρου, μέχρι να αρχίσει να μυρίζει, οπότε μεταφέρθηκε στα υπόγεια του Βατικανού. Στο τέλος θάφτηκε στη Santa Maria di Monserrato, την εκκλησία των Ισπανών της Ρώμης, μέχρι -μετά από αιώνες- να μεταφερθούν τα λείψανά του στον τόπο όπου αναπαύονται οι Πάπες, στο τέλος του 19ου αιώνα.
«Inter Caetera»
Το 1493, εξέδωσε βούλα με τίτλο «Inter Caetera» (που σημαίνει, «μεταξύ άλλων»), η οποία μοίραζε ολόκληρο τον Νέο Κόσμο, που είχε ανακαλύψει ο Χριστόφορος Κολόμβος, μεταξύ Ισπανίας και Πορτογαλίας. Χαράσσοντας μια (νοητή) γραμμή που ξεκινούσε από το Βόρειο και κατέληγε στο Νότιο Πόλο περνώντας από μια περιοχή 100 λεύγες (περίπου 400 μίλια) δυτικά από τα νησιά του Πράσινου Ακρωτηρίου αύξησε κατά πολύ την επικράτεια των δύο ήδη κυρίαρχων χωρών στον Κόσμο.
Όλες οι περιοχές στα δυτικά αυτής της γραμμής θα ανήκαν στην Ισπανία και όλες οι περιοχές στα ανατολικά, στην Πορτογαλία, με την ρήτρα ότι αν ανακαλυπτόταν ένα νέο χριστιανικό βασίλειο, καμία χώρα δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει κυριαρχία πάνω του.
Ο Πάπας, ουσιαστικά εξουσιοδότησε την Ισπανία και την Πορτογαλία να αποικίζουν, να προσηλυτίζουν και να υποδουλώνουν τα νέα εδάφη.
Επειδή καμία από τις δύο πλευρές δεν ήταν απόλυτα ικανοποιημένη με τη θέση της γραμμής, και την ασάφεια σχετικά με τη μελλοντική απόκτηση μη ανακαλυφθέντων εδαφών, ακολούθησε η Συνθήκη της Τορδεσίγιας που υπεγράφη στις 7 Ιουνίου 1494.
Ουσιαστικά, η απόφαση της βούλας του Πάπα διατηρήθηκε, αλλά η γραμμή οριοθέτησης μετατοπίστηκε λίγο δυτικά, περνώντας από τη μέση του Ατλαντικού Ωκεανού, περίπου ίση απόσταση μεταξύ των νησιών του Πράσινου Ακρωτηρίου και των Δυτικών Ινδιών.
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
