Η τέλεια καταιγίδα φέρνει νέα κόμματα
Η παγιωμένη πλέον κοινωνική δυσαρέσκεια, οι εξελίξεις γύρω από τον ΟΠΕΚΕΠΕ και τις νέες δικογραφίες της Ευρωπαίας εισαγγελέως σε συνδυασμό με τις εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, δημιουργούν τις προϋποθέσεις για την τέλεια καταιγίδα, σε μία συγκυρία που η κυβέρνηση δείχνει να ξεμένει από όπλα.
Εάν επιδίωξη της κυβέρνησης με το πακέτο της Θεσσαλονίκης ήταν να κερδίσει 1,5-2 ποσοστιαίες μονάδες στις δημοσκοπήσεις, τότε πέτυχε τον στόχο της. Εάν στόχος ήταν το restart ή η αλλαγή του πολιτικού κλίματος τότε απέτυχε όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.
Μπορεί τα μέτρα να αποτιμώνται θετικά από ένα 20% – 30% του κοινωνικού σώματος (ανάλογα με τον τρόπο που θα τεθεί η ερώτηση), αλλά σε καμία περίπτωση δεν δημιουργούν την εντύπωση ότι αναπληρώνουν την απώλεια εισοδήματος την τελευταία εξαετία, για την πλειονότητα των πολιτών, από την ακρίβεια και την συνδεόμενη με αυτή υψηλή έμμεση φορολογία. Το 1,6 δις που μοίρασε είναι οι επιπλέον φόροι από τον πληθωρισμό και την μη τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας. Τα όποια οφέλη πιθανότατα θα εξανεμιστούν από τις επόμενες αυξήσεις. Η κυβέρνηση δεν έδωσε την εντύπωση -ίσως γιατί δεν θέλησε- μίας συνολικής στροφής της πολιτικής της, αντίθετα δημιουργεί την εντύπωση ότι πορεύεται με την ίδια συνταγή.
Και με την ίδια συνταγή δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα. Το ζήτημα πχ στην ενεργειακή ακρίβεια δεν είναι να κάνει συστάσεις στους παρόχους, αλλά να δημιουργήσει εκείνο το ενεργειακό μίγμα και τον αντίστοιχο μηχανισμό διαμόρφωσης των τιμών, ώστε το κόστος να είναι στα χαμηλότερα δυνατά επίπεδα για τις παραγωγικές μονάδες και για τους οικιακούς καταναλωτές. Και αυτό η κυβέρνηση δεν το έκανε. Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ έφερε τα αντίθετα αποτελέσματα και είναι η πιο κραυγαλέα αποτυχία της “φιλελεύθερης” κυβέρνησης σε συνδυασμό με την αδυναμία να εξασφαλίσει όρους ανταγωνισμού στις αγορές. Το επιχείρημα ότι η μείωση του ΦΠΑ δεν θα περάσει στην κατανάλωση, εάν δεν δείχνει απροθυμία λόγω της μείωσης των εσόδων, είναι ομολογία αποτυχίας στο να διαμορφώσει μηχανισμούς ελέγχου για την ορθή λειτουργία της αγοράς.
Στο δημογραφικό η απάντηση δεν είναι το αφορολόγητο για τους νέους έως 25 ή 30 ετών αλλά ένα πλέγμα μέτρων που ξεκινά από τους παιδικούς σταθμούς και ξεδιπλώνεται με σταθερούς μηχανισμούς ενίσχυσης του εισοδήματος και διασφάλισης σταθερότητας. Με καθιέρωση 13ωρου δεν ευνοείται η δημιουργία οικογένειας. Ο πρωθυπουργός διαπνέεται από την αντίληψη ότι “οι ανισότητες είναι στην φύση” και ότι σε “μία ελεύθερη οικονομία κάποιοι κερδίζουν και κάποιοι χάνουν”. Σωστά, αλλά έτσι δεν δημιουργούνται προϋποθέσεις κοινωνικής σταθερότητας, αλλά διεύρυνσης των ανισοτήτων, ενώ παραβλέπεται ο ρόλος του κράτους στην οργανωμένη κοινωνική συμβίωση.
Εγκλωβισμός
Η κυβέρνηση κινείται στην ζώνη του 21%-23%. Στην πρόθεση ψήφου – το μόνο σχετικά αξιόπιστο στοιχείο – και όχι στην εκτίμηση του δημοσκόπου που συνήθως μεταφράζεται σε υπερεκτίμηση για την κυβέρνηση, όπως έδειξε το ναυάγιο των δημοσκοπικών στις ευρωεκλογές.
Με το ποσοστό αυτό είναι αμφίβολο εάν διαθέτει την απαιτούμενη κοινωνική συναίνεση για να πάρει δύσκολες αποφάσεις, ενώ είναι σαφές ότι δεν μπορεί να πάει σε εκλογές για να πάρει ένα 25%. Μέσα από αυτό το πρίσμα το ερώτημα δεν είναι εάν ο πρωθυπουργός επιλέξει τις πρόωρες εκλογές – δεν έχει κανέναν λόγο όπως είπε ο ίδιος στην ΔΕθ- αλλά εάν αναγκαστεί από κάποιο γεγονός όχι και τόσο απρόβλεπτο με τα δεδομένα της συγκυρίας. Ίσως η μόνη διέξοδος για τη ΝΔ θα ήταν η αλλαγή πρωθυπουργού εν κινήσει – η σχετική συζήτηση έχει ανοίξει μετά την πτώση στις ευρωεκλογές. Καθώς όμως ο πρωθυπουργός απέρριψε το να δώσει το δαχτυλίδι θα πρέπει να προκύψει από κίνηση ανατροπής του, που προς το παρόν δεν διαφαίνεται στο εσωτερικό της ΝΔ.
Νέα κόμματα στον ορίζοντα
Η υποχώρηση της κυβέρνησης σε συνδυασμό με την καθήλωση σε χαμηλά ποσοστά των κομμάτων της αντιπολίτευσης διαιωνίζει το πανθομολογούμενο κενό του πολιτικού συστήματος και δημιουργεί χώρο και αντίστοιχες προσδοκίες για την δημιουργία νέων κομμάτων. Στο “κόμμα Σαμαρά” που μετριέται στο 7%-9% και στο “κόμμα Τσίπρα” που βρίσκεται από 13% μέχρι 25% προστέθηκε και το “κόμμα Καρυστιανού” το οποίο η πρώτη μέτρηση ανέβασε στο 25%. Ο μεν Σαμαράς θα ξεδιπλώσει το επόμενο βήμα του στις προσεχείς εβδομάδες. Ο Αλέξης Τσίπρας το μεταθέτει για αργότερα, πρώτα θα εκδώσει το βιβλίο του και μετά θα αρχίσει την πορεία στον λαό με περιοδείες.
Για την Μαρία Καρυστιανού τα πράγματα είναι πιο συγκεχυμένα. Άνθρωποι που συνομίλησαν μαζί της μεταφέροντάς της προτάσεις συνεργασίας εισέπραξαν άρνηση και αποχώρησαν με την εντύπωση ότι σκέπτεται και κινείται (αν και ίσως δεν έχει πάρει την οριστική απόφαση) προς την κατεύθυνση της δημιουργίας κόμματος. Το ενδεχόμενο “κόμμα Καρυστιανού” δεν παίρνει ψηφοφόρους από τη ΝΔ η οποία αγγίζει τον σκληρό πυρήνα της – ενδεχόμενες απώλειες θα προκύψουν από ένα εγχείρημα από τον Αντώνη Σαμαρά με τις ευλογίες Καραμανλή. Αφαιρεί από τα υπάρχοντα κόμματα ή προσελκύει αναποφάσιστους και κατακερματίζει περαιτέρω τον αντιπολιτευτικό χώρο. Ανεξαρτήτως προθέσεων (όσοι την έχουν συναντήσει διαβεβαιώνουν με κατηγορηματικότητα ότι η κ. Καρυστιανού εμφορείται από ευγενή κίνητρα) ευνοείται η κυβέρνηση.
Ενώ όμως η κυβέρνηση είναι αντιμέτωπη με την τέλεια καταιγίδα και η απήχηση των δύο πρώην πρωθυπουργών, Τσίπρα και Σαμαρά, αντανακλούν την προσδοκία και τις προϋποθέσεις μίας συνολικής ανασύνθεσης του πολιτικού συστήματος, και από το δεξιό και από το αριστερό φάσμα, το “κόμμα Καρυστιανού” είναι ο μεγάλος άγνωστος Χ της πολυπαραγοντικής εξίσωσης. Εάν δεν ξεφουσκώσει και δημιουργήσει δυναμική θα αναδιατάξει το πολιτικό σύστημα σε καινούργια κατεύθυνση, όχι σε σχέση με ιδεολογικές και πολιτικές παραμέτρους αλλά γύρω από το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη.
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
