«Με λένε Νάντια Ανζουμάν»

Ω εσύ διαβάτη των σκοτεινών δρόμων και των άγνωστων μονοπατιών, εσύ που βαδίζεις ανέμελος  ως να ‘ταν φωτεινοί διάδρομοι, έφτασε η ώρα να σηκώσεις το βλέμμα και να βαδίσεις έχοντας προσηλωμένη την ματιά σου στον προορισμό.. 

Ω εσύ διαβάτη των σκοτεινών δρόμων και των άγνωστων μονοπατιών, ήρθε η ώρα ν’ ακούσεις και την δική μου ιστορία. 

Με λένε Νάντια. Νάντια Ανζουμάν. 
Γεννήθηκα το 1980 στο ΒΔ Αφγανιστάν 

Ήμουν δεν ήμουν 15 χρονώ στις περιόδους αναταραχής της Χώρας μου, τότε που κατέλαβαν οι Ταλιμπάν το Χεράτ και οι ελευθερίες των γυναικών περιορίστηκαν δραματικά. 
Μια ταλαντούχα μαθήτρια, τώρα στο 10ο  έτος της εκπαίδευσης της, αντιμετώπιζε ένα μέλλον χωρίς ελπίδα.

Στα σκοτάδια που ακολούθησαν ήρθε μια ακτίδα φωτός, εκεί στο 1996, όταν συσπειρωθήκαμε με άλλες γυναίκες και παρακολουθούσαμε κρυφά, σε κάποιο υπόγειο, μαθήματα λογοτεχνίας. Για να το καταφέρουμε αυτό, κάποια γυναίκα, με κίνδυνο την ζωή της, έκανε αίτηση για διεξαγωγή μαθημάτων ραπτικής λαμβάνοντας την σχετική άδεια από τους Ταλιμπάν. Έξω οι γυναίκες είχαν τα παιδιά τους να παίζουν, ώστε μόλις πλησίαζε κάποιος θρησκευτικός αστυνομικός κρύβαμε τα βιβλία και δείχναμε τα κεντητά. Τα μαθήματα μας τα έκανε ο καθηγητής Πανεπιστημίου της Χεράτ ο Μοχάμεντ Αλ Ραχιάμπ τον οποίο κρύβαμε σε ένα δωματιάκι ή μάλλον σε μια ειδική κρύπτη. Ο θάνατος δια του απαγχονισμού τρόμαζε σε κάθε επίσκεψη αυτών των ομάδων καταστολής.

Ήμουν 21 ετών όταν ανατράπηκε το καθεστώς των Ταλιμπάν. Αμέσως έγινα δεκτή από το Πανεπιστήμιο του Χεράτ όπου σπούδασα λογοτεχνία αποφοιτώντας το 2002. Δημοσίευσα το  πρώτο μου βιβλίο «Λουλούδι του Καπνού» το οποίο έγινε σύντομα δημοφιλές. 

Παντρεύτηκα τον Φαρίντ Αχμάντ Ματζίντ Νέια επίσης απόφοιτο Πανεπιστημίου του Χεράτ, πτυχιούχο Λογοτεχνίας, επικεφαλής της εκεί Πανεπιστημιακής Βιβλιοθήκης. Όμως ο Νέια υιοθέτησε την άποψη της  οικογένειας του, πως η γραφή μου είναι ντροπή καθώς έγραφα συνεχώς για την ομορφιά και τον έρωτα. 
Δεν πτοήθηκα, συνέχισα να γράφω και το 2005 δημοσίευσα το “Dark Flower” και λίγο πριν ολοκληρώσω την ποιητική μου συλλογή «Μια αφθονία ανησυχίας», εκεί που περιέγραφα την απομόνωση και την θλίψη μου, στις 4 Νοεμβρίου του 2005, ήμουν δεν ήμουν 25 χρονώ με ένα μικρό παιδί, ο Νέια, σε μια αψιμαχία μας, με σκότωσε. 

Με σκότωσε. 

Ο πατέρας μου πιέστηκε από την κοινωνία και την οικογένεια του συζύγου μου και δήλωσε πως μετά τον ξυλοδαρμό μου ήπια δηλητήριο και πως δεν με σκότωσε ο Νέια.  
Ο Νέια αποφυλακίστηκε έτερον εκάτερον που ο πατέρας μου πέθανε από σοκ λίγες ημέρες μετά. 

Τώρα διαβάτη κείτομαι, στο Βορειανατολικό νεκροταφείο του Χεράτ με μάτια κενά και σώμα χώμα για τ’ απέραντα λιβάδια με τις κόκκινες παπαρούνες. 

Πώς να σηκωθώ διαβάτη να φωνάξω για το δίκιο μου;    
Βοήθα με για το Θεό.. 
Για όποιον Θεό..

Κωστής Σταυρουλάκης
(πραγματική ιστορία της Νάντια Ανζουμάν, 1980-2005)
(στα πλαίσια της Διεθνούς Ημέρας για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών)

Σχετικά άρθρα:

Σε ισχύ η κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, σύμφωνα με αιγυπτιακά ΜΜΕ ΕΛΣΤΑΤ (στοιχεία 2023): 932.549 ενεργές επιχειρήσεις εκ των οποίων 697.484 ατομικές – Financial Report UBS: Πού να τοποθετήσετε τα λεφτά σας το 2026 Κρήτη 2021-2027: Νέα Δράση ενίσχυσης εξωστρέφειας επιχειρήσεων, μέσω δράσεων προβολής και δικτύωσης