Τα καλοκαίρια της παιδικής μας ανεμελιάς – Ένα κείμενο αφιερωμένο σε όσους τα πρόλαβαν
Κάποτε καταλαβαίνεις ότι μεγάλωσες, όχι επειδή το γράφει το ημερολόγιο ή επειδή άσπρισαν τα μαλλιά. Το καταλαβαίνεις όταν πιάνεις τον εαυτό σου να ταξιδεύει όλο και πιο συχνά πίσω, σε κάτι μεσημέρια που μύριζαν σπιτική τηγανίλα και ήλιο, σε κάτι απογεύματα με ραδιόφωνο και ποδήλατα χωρίς φρένα. Είναι αυτή η νοσταλγία που σου σφίγγει την καρδιά. Όχι επειδή πέρασε, αλλά επειδή ήταν αληθινή.
Όταν ήμασταν παιδιά, δεν μετρούσαμε την ώρα. Μετρούσαμε παγωτά. Και μελανιές. Και πόσες φορές γέλασες τόσο, που σου κόπηκε η ανάσα. Τώρα, αν έχεις παιδί, βλέπεις τις διαφορές και κάπου μέσα σου σε πιάνει εκείνο το γνώριμο «γιατί δεν είναι όπως τότε;».
Οι εποχές άλλαξαν. Όλα τρέχουν – παιδιά και μεγάλοι. Τα παλιά τα «διαβολικά μηχανήματα» που έλεγε η γιαγιά για την τηλεόραση και το βίντεο, τώρα είναι παντού: στα χέρια, στις τσάντες, στα μάτια των παιδιών. Καλοκαίρι με πρόγραμμα και δραστηριότητες. Τι να την κάνεις τη ραστώνη, όταν έχεις ρολόι που χτυπάει υπενθυμίσεις;
Μα τότε… Τότε τα καλοκαίρια δεν είχαν μέρες. Δεν είχαν ημερομηνίες. Υπήρχε το πρωί που μύριζε νοτισμένο χώμα, το μεσημέρι που οι γονείς κοιμόντουσαν και απαγορευόταν να βγάλεις άχνα, και το βράδυ που όλα τα παιδιά γινόμασταν μια αγέλη από γέλια, χώματα και ουρλιαχτά. Αν ρωτούσες πόσο του μηνός έχουμε, μόνο αν πλησίαζε κανένα πανηγύρι θα έβρισκες ενδιαφέρον. Αλλιώς… ποιος νοιαζόταν;
Και μεταξύ μας, φταίμε κι εμείς λίγο. Οι σημερινοί γονείς. Εμείς που μεγαλώσαμε πάνω σε καρότσες, χωρίς κράνη και χωρίς αντηλιακά. Που οι πληγές γιατρεύονταν με σάλιο και λίγο τρίψιμο με το μανίκι. Που τρώγαμε το τοστ με άμμο και πίναμε νερό από το λάστιχο. Που κατεβαίναμε κατηφόρες χωρίς φρένα και με το κουτάκι στην ακτίνα για να κάνει «βρουμ». Και τώρα… τώρα φοβόμαστε κι από τη σκιά μας. Κι ας μας φυλούσε άγιος, όπως έλεγε και η γιαγιά.
Αλλά, αχ… Εκείνα τα καλοκαίρια! Δεν τα αλλάζω με τίποτα. Είμαι περήφανη που μεγάλωσα σε χωριό, στο Κρυονέρι Κορινθίας, μέσα στη σκόνη και το γιασεμί. Κι αν δεν έχεις πιει νερό από λάστιχο ή δεν έχεις πάει για μπάνιο πάνω σε αγροτικό φορτωμένος με φίλους, ψάθες και καρπούζια, τότε απλώς δεν ήσουν εκεί. Δεν ήσουν μέρος αυτής της παιδικής φυλής.
Καλοκαίρι σημαίνει…
-Να μετράς παγωτά και μπάνια αντί για μέρες. Το πρώτο παγωτό έπεφτε Κυριακή του Πάσχα. Μετά χάναμε το μέτρημα. Δυο τη μέρα, αν είχαμε τύχη. Σικάγο, Τρινιτά, Τόγκο και το Καραμπόλα για το παιχνιδάκι. Πύραυλο ούτε κατά διάνοια – πολύπλοκος και λιώνει γρήγορα. Οι μάχες για το ποιος έφαγε τα περισσότερα, θρυλικές. Στο τέλος όλοι είχαν φάει «πάνω από 200».
-Να περιμένεις την Κυριακή για το μπάνιο. Και τι μπάνιο! Όλη η γειτονιά πάνω στην καρότσα για το Κιάτο. Μια μάνα οδηγός, δεκαπέντε παιδιά πίσω. Άμμος παντού, τοστ στο τάπερ, και επιστροφή με το μαγιό βρεγμένο να κολλάει. Και οι μάνες να φωνάζουν «μην κάνεις βουτιά, θα πάθεις κάνα σοκ!»
-Να ζεις χωρίς ρολόι. Ξύπναγες κατά τις δέκα, γάλα ζεστό (κατσικίσιο, αν ήσουν άτυχος), παιχνίδι μέχρι να πέσει ο ήλιος. Μεσημέρι ήσυχο, με απαγόρευση για φασαρία – κλασικά ξάπλωνες διαβάζοντας «Μπλεκ», «Βαβούρα». Στο walkman έπαιζε Άννα Βίσση, Τερζής, Μπασσάλας και Αλέξια. Ο ήχος να κάνει “κλακ” όταν γυρνούσε η κασέτα.
Και το απόγευμα;
-Ζούσαμε την άγρια παιδική μας νιρβάνα. Παίζαμε ποδόσφαιρο με μπάλα από πανιά, σε χωράφια θερισμένα, με τα πόδια μας γεμάτα γρατσουνιές. Κάναμε ποδήλατο, παίζαμε λάστιχο, κουτσό, κρυφτό, κυνηγητό, μέχρι που σκοτείνιαζε και φώναζαν οι μανάδες με τη φωνή της απόλυτης εξουσίας: “Μέσα τώρα!”
Και τα βράδια;
Καρπούζι και κουκούτσια. Ποιος θα τα φτύσει πιο μακριά; Μασουλούσαμε ψωμί ζυμωτό βρεγμένο, με ζάχαρη και κακάο. Ή το θρυλικό “χτυπητό αυγό” με ζάχαρη – μια γλυκιά βόμβα ενέργειας και σαλμονέλας.
-Σκαρφαλώναμε σε δέντρα. Αν δεν είχες δικό σου, έμπαινες στου γείτονα. Άλλοι τσίλιες, άλλοι μάζευαν κεράσια. Οι μπλούζες έπαιρναν μωβ αποχρώσεις από τα βύσσινα. Και η μάνα σου φώναζε: «Δύσκολος λεκές!» κι εσύ απορούσες τι πάει να πει αυτό.
-Πηγαίναμε στη βρύση και πιάναμε βατράχια. Καθαρό, τίμιο παιχνίδι. Και αν είχαμε κόντρα με το άλλο μαχαλά, υπήρχαν και… πόλεμοι. Με κανόνες δικούς μας και ειρήνη με… παγωτό.
Αν μεγάλωσες τα καλοκαίρια του ’80 και του ’90, τότε ξέρεις. Δεν είχαμε πολλά, αλλά είχαμε ελευθερία. Χώμα στα πόδια, ουρανό στα μάτια, και εκείνη τη μαγική αίσθηση πως όλα γίνονται.
Και, ναι. Μπορεί να μας φυλούσε άγιος. Μα τι άγιος… Ήταν ο ίδιος ο χρόνος που ήταν τότε με το μέρος μας.
Διαβάστε στο financenews.gr
Άλλαξε τη ζωή σου με 3 κινήσεις – Θα δεις άμεσα αποτελέσματα
Μια μικρή παραβολή με μεγάλο νόημα: Σου έδωσα 10, σου έδωσε 20 – Ποιος είναι ο καλύτερος;
Το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι με τους γονείς μας
Πηγή φωτογραφίας: pexels.com
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
