Blitz: 57 μερόνυχτα φωτιάς, σκόνης και αίματος
Ο ήχος των σειρήνων σπάει τη σιωπή του απογεύματος και η καρδιά του Λονδίνου βυθίζεται στον τρόμο.
Το ημερολόγιο γράφει 7 Σεπτεμβρίου 1940. Από τον ουρανό πλησιάζει ο βόμβος εκατοντάδων γερμανικών αεροσκαφών.
Είναι η πρώτη μέρα του εφιάλτη που θα μείνει στην Ιστορία ως το Blitz – 57 συνεχόμενα μερόνυχτα φωτιάς, σκόνης και αίματος. Και η επίθεση δεν θα σταματήσει εκεί. Θα συνεχιστεί ουσιαστικά για 8 μήνες έως και τον Μάιο της επόμενης χρονιάς.
Η επίθεση ξεκινά
Η Luftwaffe ρίχνει πάνω από 300 τόνους βομβών μέσα σε λίγες ώρες. Οι δρόμοι του Λονδίνου, που μέχρι πριν λίγο φιλοξενούσαν βιαστικούς υπαλλήλους, οικογένειες, παιδιά που έπαιζαν στις αυλές, μετατρέπονται σε φλεγόμενες χαράδρες.
Κτίρια καταρρέουν, σιδηροδρομικές γραμμές λυγίζουν από την καυτή λαίλαπα, αποθήκες στο ανατολικό a Λονδίνο τυλίγονται στις φλόγες.
Ο ουρανός παίρνει κόκκινη απόχρωση. 448 άνθρωποι πεθαίνουν εκείνη την πρώτη νύχτα· χιλιάδες άλλοι μένουν άστεγοι. Η πόλη δοκιμάζεται – κι όμως, η ζωή δεν σταματά.
Στο στόχαστρο οι άμαχοι
Ο Χίτλερ και ο Γκέρινγκ έχουν αποτύχει να σπάσουν τη ραχοκοκαλιά της RAF στη Μάχη της Βρετανίας.
Δεν μπορούν να αποκτήσουν την αεροπορική υπεροχή που θα επέτρεπε μια χερσαία εισβολή. Αντί για τα αεροδρόμια και τους πιλότους, στο στόχαστρο μπαίνουν τώρα οι άμαχοι.
Η στρατηγική είναι ξεκάθαρη: να λυγίσει το ηθικό των Βρετανών. Να γονατίσουν οι εργάτες, να παραλύσει η παραγωγή, να πιεστεί η κυβέρνηση του Τσώρτσιλ να ζητήσει ειρήνη.
Τα ψεύτικα σήματα
Ο Χιου Ντάουντινγκ, επικεφαλής του Fighter Command, έχει εστιάσει στις άμυνες ημέρας. Τη νύχτα, η Βρετανία μένει απροετοίμαστη.
Τα γερμανικά βομβαρδιστικά εκμεταλλεύονται την τεχνολογία beam navigation: σήματα από σταθμούς εδάφους που οδηγούν τα πληρώματα στον στόχο.
Οι Βρετανοί απαντούν με ευφυΐα. Εκπέμπουν ψεύτικα σήματα, μπερδεύουν τους πιλότους, τους στέλνουν να ρίχνουν βόμβες σε χωράφια.
Δημιουργούν ψεύτικα εργοστάσια, φωτίζουν ανύπαρκτους σιδηροδρόμους, στήνουν εικονικά αεροδρόμια. Είναι ένας πόλεμος μυαλών μέσα στη νύχτα.
Η ζωή στα καταφύγια
Οι σειρήνες σημαίνουν κατακόρυφη βουτιά στις υπόγειες στοές του μετρό. Χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά κοιμούνται στριμωγμένοι στα πλακάκια των σταθμών, με κουβέρτες, λίγες προμήθειες και τις φωνές των παιδιών να μπερδεύονται με τον υπόκωφο ήχο των εκρήξεων.
Η μυρωδιά της υγρασίας, οι σταγόνες που πέφτουν από τα τούβλα, οι ψίθυροι προσευχών: όλα γίνονται μέρος μιας νέας καθημερινότητας. Οι άνθρωποι ξυπνούν το πρωί, ανεβαίνουν ξανά στην επιφάνεια και αντικρίζουν γειτονιές ισοπεδωμένες. Παρ’ όλα αυτά, τα εργοστάσια ανοίγουν, οι συγκοινωνίες λειτουργούν, η ζωή συνεχίζεται.
Η φωτιά που δεν σβήνει
Από τον Σεπτέμβριο του 1940 έως τον Μάιο του 1941, ο ουρανός πάνω από τη Βρετανία μένει μαύρος.
Περίπου 41.000 τόνοι βομβών πέφτουν. Πάνω από 40.000 άνθρωποι σκοτώνονται. Οι δρόμοι γίνονται πεδία μάχης χωρίς στρατιώτες, μόνο με αμάχους.
Κι όμως, η Γερμανία δεν καταφέρνει να λυγίσει τον αντίπαλο. Αντίθετα, όσο περισσότερο καίγεται το Λονδίνο, τόσο περισσότερο σκληραγωγείται το φρόνημα.
Ο Τσόρτσιλ και το ηθικό του λαού
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ περιφέρεται ανάμεσα στα συντρίμμια, μιλά με τους πολίτες, σφίγγει χέρια. Η φράση του –«Δεν θα λυγίσουμε ποτέ»– γίνεται σύνθημα. Οι κάτοικοι βγάζουν βρετανικές σημαίες πάνω στα χαλάσματα, οι στρατιώτες χαιρετούν μέσα στη στάχτη.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: ο τρόμος δεν θα νικήσει. Η κοινωνία αντέχει, ακόμη κι όταν οι βομβαρδισμοί φέρνουν στην επιφάνεια ταξικές εντάσεις ή αντισημιτισμό. Οι πληγές είναι βαθιές, αλλά η συνοχή διατηρείται.
Ένα έθνος που σφυρηλατείται στη φωτιά
Το Blitz δεν είναι μόνο μια περίοδος φρίκης. Είναι και η στιγμή που το Λονδίνο μετατρέπεται σε σύμβολο αντοχής. Η βιομηχανική παραγωγή όχι μόνο δεν σταματά, αλλά αυξάνεται. Τα εργοστάσια όπλων δουλεύουν νυχθημερόν, οι εργάτες γίνονται κομμάτι της πολεμικής προσπάθειας.
Η εικόνα της πόλης –μια θάλασσα από ερείπια και φωτιές– γίνεται ταυτόχρονα τραγωδία και θρύλος. Ο κόσμος ολόκληρος παρακολουθεί: οι Αμερικανοί εντυπωσιάζονται από τη βρετανική αντοχή, η Σοβιετική Ένωση βρίσκει έμπνευση για τη δική της μάχη.
Το τέλος του εφιάλτη
11 Μαΐου 1941. Η τελευταία μεγάλη επίθεση. Το Blitz αφήνει πίσω του έναν απολογισμό φρίκης: δεκάδες χιλιάδες νεκρούς, αμέτρητες οικογένειες ξεκληρισμένες, μια πόλη πληγωμένη.
Κι όμως, το Λονδίνο στέκεται όρθιο. Δεν υπογράφει ειρήνη, δεν παραδίδεται. Το σχέδιο του Χίτλερ αποτυγχάνει. Η φωτιά που θα έσβηνε την ελευθερία γίνεται τελικά η σπίθα που ανάβει τη βρετανική αντοχή.
Η κληρονομιά
Σήμερα, η μνήμη του Blitz δεν είναι μόνο οι φωτογραφίες με τα καμένα κτίρια και τους νεκρούς.
Είναι η υπενθύμιση ότι ακόμη και μπροστά στη μαζική καταστροφή, η κοινωνία μπορεί να σταθεί όρθια.
Το Λονδίνο του 1940 δεν καταρρέει. Αντίθετα, γεννά έναν μύθο: ότι η ελευθερία δεν κατακτάται μόνο με όπλα στα μέτωπα, αλλά και με καρδιές που αντέχουν στον τρόμο.
Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
