«Θα χάσετε 10 χιλιάδες σε μία μάχη»… πώς ο Saddam Hussein σχεδίαζε να νικήσει τις ΗΠΑ στην «Καταιγίδα της ερήμου»

Ο πόλεμος στον Κόλπο κατά του Ιράκ κλείνει 30 χρόνια…

Το καλοκαίρι του 1990, ο Ιρακινός δικτάτορας Saddam Hussein κατέλαβε και προσάρτησε το Κουβέιτ.
Ο επίσημος λόγος ήταν ότι οι Κουβέιτ φέρεται να έκλεψαν το ιρακινό πετρέλαιο μέσω κλεμμένων γεωτρήσεων, αν και στην πραγματικότητα ο Saddam απλώς χρωστούσε στο Κουβέιτ πολλά χρήματα δανειζόμενος κατά τη διάρκεια του πολέμου με το Ιράν και σε απόλυτη ανάγκη πλήρους πρόσβασης στη θάλασσα.
Κανένας λόγος δεν θεωρήθηκε επαρκής βάση για την αναδιανομή των συνόρων στον κόσμο μετά τον Β ́ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Σύμφωνα με την ιδέα, σύμφωνα με τους χρηματοδότες του διεθνούς δικαίου, σε μια τέτοια κατάσταση, οι μεγάλες δυνάμεις έπρεπε να λάβουν τα πιο σοβαρά μέτρα κατά του επιτιθέμενου μέσω του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, μέχρι τη στρατιωτική επέμβαση, όπως συνέβη κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας.
Στην πράξη, αυτό σχεδόν ποτέ δεν λειτούργησε, και ακόμη περισσότερο δεν θα έπρεπε να λειτουργήσει εναντίον του Ιράκ.

Ο ρόλος του Κουβέιτ

Το Κουβέιτ δεν ήταν στενός σύμμαχος των Ηνωμένων Πολιτειών και βρισκόταν σε μια άβολη περιοχή για το ΝΑΤΟ, μακριά από την Ευρώπη και τον Ειρηνικό.
Την τελευταία φορά που οι Αμερικανοί εισήλθαν σε έναν πόλεμο πλήρους κλίμακας το 1950 στην Κορέα (στο Βιετνάμ, οι Ηνωμένες Πολιτείες βοήθησαν επίσημα το Νότιο Βιετνάμ να εκκαθαρίσει το έδαφος από τους αντάρτες).
Από τότε, υπήρξαν τρεις μεγάλοι αραβοϊσραηλινικοί πόλεμοι, δύο Ινδο-Πακιστανιστές, η εισβολή της Τουρκίας στην υποστηριζόμενη από την Ελλάδα Κύπρο, η Κίνα στο Θιβέτ, η Κίνα στο Βιετνάμ, το Βιετνάμ στην Καμπότζη, η ΕΣΣΔ στο Αφγανιστάν, η Νότια Αφρική στην Αγκόλα, η Αργεντινή στα Φώκλαντ, το Ιράν και πολλές άλλες συγκρούσεις στις οποίες οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν ήθελαν ή δεν μπορούσαν να συμμετάσχουν.
Δεν υπήρξε ούτε ένα σοβαρό επιχείρημα ότι η άμεση κατάληψη του Κουβέιτ θα ανάγκαζε τις ΗΠΑ να σκάψουν χαρακώματα και να κατασκευάσουν άρματα μάχης σε στήλες για να πάνε για να απελευθερώσουν μια χώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών δεν θα έβρισκε καν σε μια υδρόγειο.
Επιπλέον, η τελευταία σοβαρή εμπειρία του αμερικανικού στρατού ήταν στο Βιετνάμ, το κύριο συμπέρασμα του οποίου ήταν ένα: η αμερικανική κοινωνία είναι εξαιρετικά αρνητική σχετικά με τις απώλειες.
Αυτός ήταν ο υπολογισμός της ιρακινής ηγεσίας – αυτό δεν είναι εικασίες, αλλά το κυριολεκτικό απόσπασμα του Saddam της 25ης Ιουλίου 1990 κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την απόσυρση των στρατευμάτων από το Κουβέιτ: “Είστε μια κοινωνία που δεν είναι έτοιμη να χάσει δέκα χιλιάδες ανθρώπους σε μία μάχη”, όπως είχε το Ιράκ.
Και ο Ιρακινός ηγέτης δεν φοβόταν βαθιά ανησυχία, αποφασιστικές καταδίκες και εκκλήσεις στη συνείδησή του.

Ο αναβρασμός της Μέσης Ανατολής

Αλλά η ανησυχία και η καταδίκη είναι ένας καλός λόγος για να διαπραγματευτεί κανείς.
Ο Saddam, για παράδειγμα, προσπάθησε να συνδέσει την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Κουβέιτ με την «επίλυση όλων των κατοχών στη Μέση Ανατολή» και να ξεκινήσει το εμπόριο με την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Συρία, τον Λίβανο και τη Δυτική Όχθη.
Ενδιαφέρθηκε επίσης για την πλήρη άρση των κυρώσεων κατά του Ιράκ και των δυτικών επενδύσεων ή την αντικατάσταση των αμερικανικών στρατευμάτων που υπερασπίζονται τη Σαουδική Αραβία από τους στρατούς άλλων αραβικών χωρών.
Αλλά όχι η Αίγυπτος, η Αίγυπτος είναι ο εχθρός (και στην πραγματικότητα ο μόνος άλλος εκτός από το Ιράκ είναι ο ετοιμοπόλεμος αραβικός στρατός).
Πιθανότατα, αυτό το εμπόριο θα τελείωνε με τη νίκη του Saddam αν ο πρόεδρος των ΗΠΑ ήταν κάποιος σαν τον Nixon ή τον Carter, όχι ο George Bush.
Στη συνέχεια, μετά την Καταιγίδα της Ερήμου, αγαπούσε την εικόνα του νικητή και δυνατού ανθρώπου.

Ο ρόλος της Margaret Thatcher

Την ίδια ώρα, ο ρόλος μιας δυνατής γυναίκας, όπως η Βρετανίδα πρωθυπουργός Margaret Thatcher ήταν τεράστιος.
Κατά τη διάρκεια μιας συνάντησης με τον Bush στο αμερικανικό θέρετρο του Άσπεν, του είπε:
«Πρώτα απ’ όλα, οι επιτιθέμενοι δεν μπορούν ποτέ να ειρηνευτούν. Το μάθαμε από τη δική μας πικρή εμπειρία στη δεκαετία του 1930.
Δεύτερον, αν ο Saddam Hussein διέσχιζε τα σύνορα της Σαουδικής Αραβίας, θα μπορούσε να είχε φτάσει στον Περσικό Κόλπο σε λίγες ημέρες.
Τότε θα έλεγχε το 65% των παγκόσμιων αποθεμάτων πετρελαίου και θα μπορούσε να μας εκβιάσει όλους».
Από αυτή την άποψη, η Thatcher προέτρεψε τον Bush να δείξει θάρρος και να μην διστάσει.
Στην αβεβαιότητά του, ο Bush δεν ήταν μόνος, και στη Γερουσία, η πρόταση για τη χρήση στρατιωτικής βίας κατά του Ιράκ κέρδισε με ένα τρίξιμο, 52 έναντι 47 ψήφων.
Τέλος πάντων, στις 29 Νοεμβρίου 1990, το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ εξέδωσε τελεσίγραφο στο Ιράκ: μέχρι τις 15 Ιανουαρίου 1991, ο ιρακινός στρατός πρέπει να επιστρέψει στα διεθνή σύνορα – διαφορετικά οποιαδήποτε λογική μέσα θα χρησιμοποιηθεί εναντίον του προκειμένου να εκδιωχθεί με τη βία.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται

Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Bush ήταν εξαιρετικά μακριά από έναν ειρηνιστικό άνθρωπο και ήταν περήφανος για την υπηρεσία του ως πιλότος της αεροπορίας με βάση τον αερομεταφορέα στον πόλεμο κατά της Ιαπωνίας, και τοποθετήθηκε επίσης ως «καουμπόι» και ήταν εντελώς αμείωτος σε διανοητικές αμφιβολίες.
Ακόμη και με έναν τέτοιο ηγέτη, οι Ηνωμένες Πολιτείες σχεδόν μείωσαν την κατάσχεση του Κουβέιτ στα φρένα.

Το σχέδιο του Ιράκ

Το πρώτο μέρος του ιρακινού σχεδίου – να ελπίζουμε στην τάση των δημοκρατικών χωρών να μιλήσουν και την απόρριψη αποφασιστικών ενεργειών – απέτυχε.
Το δεύτερο παρέμεινε: να εκπληρωθεί η απειλή της απώλειας δέκα χιλιάδων στρατιωτών σε μία μάχη και να αναγκαστούν οι Αμερικανοί να εγκαταλείψουν τα σχέδια για την ειρήνευση του Ιράκ.
Ο Saddam είχε κάθε προσπάθεια και χρήματα για αυτό.
Ο ιρακινός στρατός, αν και κατώτερος από τη Δύση όσον αφορά την εκπαίδευση, αλλά απέκτησε πλούσια εμπειρία μάχης στον πόλεμο με το Ιράν.
Ήταν η τέταρτη στον κόσμο όσον αφορά τον αριθμό, και στην περιοχή του Κουβέιτ κατάφερε να συγκεντρώσει περίπου 550 χιλιάδες στρατιώτες – αυτό είναι περισσότερο από την Ομάδα των σοβιετικών στρατευμάτων στη Γερμανία, η οποία υποτίθεται ότι αντιστεκόταν στο ΝΑΤΟ.
Ήταν όμορφα οπλισμένη – πολύ καλύτερη, για παράδειγμα, η Ουκρανία στις αρχές του 2022.
Οι Ιρακινοί είχαν εκατοντάδες σύγχρονα άρματα μάχης T-72 και χιλιάδες παλαιότερα μοντέλα.
Το πυροβολικό Iraks ήταν εξοπλισμένο με το σοβιετικό πρότυπο, ήταν υπεύθυνο για το μεγαλύτερο μέρος της δύναμης πυρός.
Η ιρακινή Πολεμική Αεροπορία είχε περίπου εκατό μαχητές Mirage F1 (την ίδια ηλικία T-72), δώδεκα και δώδεκα αναχαιτιστικά MiG-25 υψηλής ταχύτητας και κατάφερε επίσης να λάβει από την ΕΣΣΔ μερικές δωδεκάδες νέα (αλλά ανεπιτυχή) μαχητικά MiG-29.
Ακόμη πιο δυνατές ήταν οι χερσαίες δυνάμεις αεράμυνας. Βασίστηκαν σε δεκάδες μπαταρίες, παρωχημένες, αλλά ακόμα αποδοτικές SAM S-75 και C-125.
Συμπληρώθηκαν με 30-40 μπαταρίες σύγχρονων συγκροτημάτων “Square” (εξαγωγή έκδοση του “Cuba”, του προκατόχου του “Buk”) και εκατοντάδες κινητά αεροσκάφη μικρής εμβέλειας “Osa-AK” και το γαλλογερμανικό “Roland”.
Είναι ιδιαίτερα σημαντικές επειδή είναι βολικές για τη λήψη από ενέδρα και με ενέργειες εναντίον ανώτερων εχθρικών δυνάμεων.
Όλα αυτά, φυσικά, δεν ήταν αρκετά για να νικήσουν τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών. Ωστόσο, ο Saddam δεν σχεδίαζε να πάει σε ένα καθαρό πεδίο για να μετρήσει τη δύναμη.
Και οι έξι μήνες πριν από την έναρξη της “καταιγίδας στην έρημο” τα ιρακινά στρατεύματα έσκαψαν χαρακώματα, εξοπλισμένες θέσεις πυρκαγιάς και θέσεις παρατήρησης, κάλυπταν προσεγγίσεις με ναρκοπέδια, κατανεμημένο πυροβολικό κατά μήκος του μετώπου, ετοιμάστηκε θαμμένους σταθμούς διοίκησης και αποθήκες καυσίμων και πυρομαχικών.

Η στρατηγική

Οι στρατηγοί βασίστηκαν σε μια υγιή στρατηγική από την άποψη της στρατιωτικής θεωρίας.
Το πρώτο χτύπημα έπρεπε να γίνει από τους κινητοποιημένους στρατιώτες που κάθονταν στα χαρακώματα.
Με βάση τις οχυρώσεις και τα ναρκοπέδια, αν και με το κόστος του θανάτου τους, θα κρατούσαν τον εχθρό, παραβίαζαν την επιθετική εντολή και προκάλεσαν απώλειες.
Στη συνέχεια, για να συναντήσουν τα αποδυναμωμένα αμερικανικά στρατεύματα επρόκειτο να πλήξουν τις επίλεκτες μεραρχίες αρμάτων μάχης της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς, οπλισμένοι με T-72 και που βρίσκονται στα επιχειρησιακά πίσω.

Γιατί δεν λειτούργησε;

Το σχέδιο ήταν καλό. Ο ίδιος ο Αμερικανός αρχιστράτηγος Normann Schwarzkopf πίστευε ότι η μετωπική επίθεση μέσω αυτής της γραμμής άμυνας στο Κουβέιτ θα οδηγούσε στην απώλεια τουλάχιστον δέκα χιλιάδων ανθρώπων.
Σοβιετικοί ανώτεροι και ανώτεροι αξιωματικοί πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου προέβλεπαν τις ΗΠΑ τεράστιες, χιλιάδες φορές στην χερσαία εκστρατεία, και κάτω από το χειρότερο σενάριο, οι Αμερικανοί και οι σύμμαχοί τους δεν θα ήταν σε θέση να σπάσουν την άμυνα καθόλου, δεδομένου ότι ο αριθμός των επιτιθέμενων και των υπερασπιστών ήταν περίπου ίσος.
Στην πραγματικότητα, όταν ξεκίνησαν οι μάχες στις 17 Ιανουαρίου, όλα συνέβησαν αρκετά διαφορετικά, και υπήρχαν τρεις λόγοι για αυτό.
Πρώτον, τα στρατεύματα του συνασπισμού αρνήθηκαν μια άμεση χερσαία επίθεση μετά τη λήξη του τελεσίγραφου και κατέφυγαν σε έναν μακρύ βομβαρδισμό των ιρακινών θέσεων και με τα πίσω, καταστρέφοντας την άμυνα από αέρος.
Αλλά δεν υπήρχαν μεγάλα νέα σε αυτό: ακόμη και κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Κόσμου, η αγγλοαμερικανική αεροπορία κάποτε εμπόδιζε τα γερμανικά στρατεύματα να μην φτάσουν καν στο μέτωπο.
Δεύτερον, οι στρατηγοί και οι εμπειρογνώμονες υποτίμησαν σε μεγάλο βαθμό τον αντίκτυπο της τεχνικής υπεροχής και της ποιότητας της οργάνωσης των στρατών του συνασπισμού.
Σε γενικές γραμμές, ήταν η «καταιγίδα στην έρημο» που οδήγησε στην εμφάνιση στη μαζική συνείδηση της εικόνας του πολέμου ως τόπου διεξαγωγής θαυματουργών και τεχνολογιών, και όχι ικανότητας και θέλησης, όπως πάντα είχε πιστευτεί προηγουμένως.
Αλλά ακόμη και τα πιο υπέροχα αεροπλάνα, πύραυλοι και τανκς δεν θα έπαιζαν κανένα ρόλο στα χέρια των ανθρώπων που δεν ξέρουν πώς να τα χρησιμοποιήσουν.
Και, όπως αποδείχθηκε, τα στρατεύματα, όπου δίνεται μεγάλη προσοχή στην εκπαίδευση και τις ασκήσεις, νικά εύκολα εκείνους όπου διανέμονται διαδηλώσεις για τις αρχές αντί για ασκήσεις.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο τα αμερικανικά άρματα μάχης δεν βομβαρδίστηκαν με ολόκληρες διαιρέσεις και δεν επέτρεψαν στον εαυτό τους να πυροβολούν σε μακρινές αποστάσεις.
Οι μηχανικοί γνώριζαν πώς και πότε έγιναν περάσματα σε ναρκοπέδια, και διοικητές – πώς να καταστείλουν το εχθρικό πυροβολικό εγκαίρως με πυρά κατά της μπαταρίας.

«Ελιγμός παράκαμψης»

Αλλά ο πιο σημαντικός λόγος για μια τέτοια λαμπρή νίκη, οι ιστορικοί συνήθως αποκαλούν τον ελιγμό παράκαμψης που ανέλαβε ο Schwarzkopf.
Οι Ιρακινοί πίστευαν ότι τα στρατεύματα του συνασπισμού θα χτυπούσαν το κύριο πλήγμα στο Κουβέιτ κατά μήκος των ακτών και συγκέντρωναν τις κύριες δυνάμεις και τα μέσα εκεί.
Αντ ‘αυτού, τα μηχανοκίνητα στρατεύματα των ΗΠΑ-Βρετανών πήγαν σε μια σημαντική ανακάλυψη εκατοντάδων χιλιομέτρων βορειοδυτικά της ακτής, όπου η άμυνα ήταν ασθενέστερη.
Η αριστερή πλευρά των προελαύνοντων αρμάτων μάχης παρασχέθηκε από μια σειρά αερομεταφερόμενων αερομεταφερόμενων προσγειώσεων, που φυτεύτηκαν εκατοντάδες χιλιόμετρα στο πίσω μέρος του Ιράκ.
Τα τανκς που έσπασαν για μερικά εκατοστά χιλιόμετρα στη συνέχεια στράφηκαν προς τα δεξιά, ανατολικά, επιδιώκοντας να κλειδώσουν τον εχθρό στο Κουβέιτ, όπως σε μια παγίδα.
Ως αποτέλεσμα, οι Ιρακινοί μόλις και μετά βίας κατάφεραν να μεταφέρουν τα πόδια τους, στους δρόμους που περιπολούσαν από αεροσκάφη του συνασπισμού.
Εξαιτίας αυτού, οι απώλειες του συνασπισμού ανήλθαν μόνο σε χίλιους ανθρώπους, εκ των οποίων 292 από αυτούς σκότωσαν στις ενέργειες του εχθρού – 147.
Το Ιράκ έχει χάσει ούτε δέκα χιλιάδες, καθώς τα λόγια του Saddam «ήταν», και περισσότεροι από εκατό χιλιάδες σκοτώθηκαν και τραυματίστηκαν.
Ο Hussein έφυγε από το Κουβέιτ χωρίς επιφυλάξεις ή όρους.

Η επιμονή του Saddam

Αλλά ακόμη και ο Ιρακινός πρόεδρος δεν τα παράτησε.
Αποφάσισε να εκμεταλλευτεί ένα άλλο γνωστό πρόβλημα των δυτικών δημοκρατιών – την αδυναμία των πολιτικών να οικοδομήσουν μια μακροπρόθεσμη γραμμή συμπεριφοράς λόγω της εμμονής στις επόμενες εκλογές και των βραχυπρόθεσμων στόχων.
Ως εκ τούτου, σχεδόν αμέσως μετά την εκεχειρία, οι μάχες συνεχίστηκαν. Ήδη στις 20 Μαρτίου, ο Αμερικανός μαχητής των F-15 κατέρριψε ένα βομβαρδιστικό Su-22 στην ευφυή ζώνη του συνασπισμού, όταν προσπάθησε να επιτεθεί στους Κούρδους των ανταρτών.
Τον Απρίλιο, μια επιχείρηση ανθρωπιστικής μάχης άρχισε να παραδίδει βοήθεια σε ένα εκατομμύριο Κούρδους πρόσφυγες – μεταγωγικά αεροπλάνα παρέδωσαν τρόφιμα και φάρμακα υπό την κάλυψη αεροπορικών επιδρομών.
Ο Saddam προσπαθούσε συνεχώς να αμφισβητήσει τις δυτικές δυνάμεις και οι αεροπορικές μάχες για το Ιράκ σημειώθηκαν τακτικά.
Στις 15 Ιανουαρίου 1993, οι Ιρακινοί άνοιξαν πυρ εναντίον δύο βομβαρδιστικών F-111, ως απάντηση στα οποία τα αμερικανικά αεροσκάφη άρχισαν και πάλι μεγάλης κλίμακας πλήγματα στην ιρακινή αεράμυνα.
Οι ιρακινές ειδικές δυνάμεις εισέβαλαν συνεχώς στο Κουβέιτ – προφανώς δοκιμάζοντάς το για δύναμη.
Τον Απρίλιο του 1993, μια ιρακινή συνωμοσία αποκαλύφθηκε για τη δολοφονία του πρώην προέδρου Bush κατά τη διάρκεια μιας επίσκεψης στο Κουβέιτ.
Ως αποτέλεσμα, δεν πήγε εκεί και τον Ιούνιο η Κλίντον χτύπησε ένα άλλο μεγάλης κλίμακας χτύπημα στο Ιράκ με πυραύλους Tomahawk, με στόχο αντικείμενα πολύτιμα για τις ιρακινές μυστικές υπηρεσίες.

Η τελευταία «πράξη»

Επισήμως, πιστεύεται ότι η αμερικανική εκστρατεία στον Περσικό Κόλπο διήρκεσε μέχρι τις 30 Νοεμβρίου 1995. Το τελευταίο μέρος της, μετά την επίσημη εκεχειρία, ονομάστηκε: η στρατιωτική εκστρατεία «Permation στη Νοτιοδυτική Ασία».
Αλλά ακόμη και μετά από αυτή την ημερομηνία, ο πόλεμος, στην πραγματικότητα, δεν τελείωσε και διήρκεσε μέχρι τη νέα πλήρους κλίμακας εισβολή των ΗΠΑ την άνοιξη του 2003.

www.bankingnews.gr

Source link

Σχετικά άρθρα:

Θεοδωρικάκος: Δίνουμε αυξήσεις, μειώνουμε φόρους, επιστρέφουμε ένα ενοίκιο, παρεμβαίνουμε στην ενέργεια, ελέγχουμε την αγορά Πειραιώς: Ενδιάμεση διανομή 100 εκατ. ευρώ μέσω επαναγοράς μετοχών – Άμεσα οφέλη από την Εθνική Ασφαλιστική Alexander Bortnikov (FSB): Η Βρετανία τροφοδοτεί την «υστερία» ότι δήθεν η Ρωσία θα επιτεθεί στην Ευρώπη Orban (Ουγγαρία): Η σύνοδος κορυφής Ρωσίας με ΗΠΑ, εντός λίγων ημερών… εμποδίζεται μόνο από «ένα ή δύο» ζητήματα