Νίκος Νικολόπουλος: Το νέο κόμμα που λείπει – Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται πολιτική επανίδρυση με κορμό τον Σαμαρά

Αρχική » Ροή Ειδήσεων » Νίκος Νικολόπουλος: Το νέο κόμμα που λείπει – Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται πολιτική επανίδρυση με κορμό τον Σαμαρά

Νίκος Νικολόπουλος: Το νέο κόμμα που λείπει – Γιατί η Ελλάδα χρειάζεται πολιτική επανίδρυση με κορμό τον Σαμαρά

Γράφει ο πρόεδρος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος και πρώην υφυπουργός Νίκος Νικολόπουλος

Η έννοια του «νέου κόμματος» έχει φθαρεί.
Κάθε φορά που ακούγεται, ξυπνάει όχι προσδοκία αλλά κούραση. Οι πολίτες δεν περιμένουν πια τη σωτηρία από κάποιο «καινούργιο πρόσωπο» ή ένα σύνθημα αλλαγής, γιατί έχουν ζήσει πολλές φορές την απογοήτευση.
Το νέο κόμμα που λείπει δεν είναι ζήτημα επικοινωνίας ή προσώπων.
Είναι ζήτημα πολιτικής ουσίας, θεσμικής ευθύνης και ιστορικής αυτογνωσίας.
Το πρόβλημα δεν είναι πως δεν εμφανίζονται νέα κόμματα∙ είναι πως δεν γεννιούνται από πραγματική κοινωνική ανάγκη, αλλά από προσωπική φιλοδοξία.
Η Ελλάδα δεν έχει ανάγκη άλλο ένα κόμμα βιτρίνας, χωρίς ρίζες και χωρίς μνήμη. Χρειάζεται μια πολιτική επανίδρυση που να συνδέει την εμπειρία με την ηθική ανανέωση. Ένα κόμμα που θα ξαναδώσει στον λαό πίστη πως η πολιτική μπορεί να είναι πεδίο ευθύνης, όχι μηχανισμός επαγγελματικής επιβίωσης.
Τα τελευταία χρόνια, η πολιτική ψυχολογία του Έλληνα έχει αλλάξει βαθιά. Ο λαός δεν ζητά επανάσταση, ζητά σταθερότητα και δικαιοσύνη. Δεν αποζητά τον «καινούργιο», αλλά εκείνον που θα αποκαταστήσει το νόημα του παλιού.
Η απογοήτευση από τις διαδοχικές υποσχέσεις της Μεταπολίτευσης –και ιδιαίτερα της τελευταίας δεκαετίας– γέννησε μια κοινωνία επιφυλακτική, τραυματισμένη, που δεν εμπιστεύεται ούτε τον εαυτό της.
Ο Έλληνας, υποσυνείδητα, προτιμά τον ένοχο που γνωρίζει από τον άκακο που αγνοεί. Έτσι εξηγείται γιατί τα «νέα πρόσωπα» σπάνια αντέχουν: γιατί κουβαλούν το άχθος των προηγούμενων απογοητεύσεων.
Αυτό που ονομάζουμε «νέο κόμμα» συχνά δεν είναι παρά η ανακύκλωση της ίδιας ανάγκης να πιστέψουμε ότι η εξουσία μπορεί να καθαρθεί χωρίς να ανατραπεί.
Η πολιτική, αντί να γίνεται πεδίο ιδεών, μετατρέπεται σε θεατρικό σκηνικό εναλλαγής προσώπων.
Το αποτέλεσμα είναι ένα είδος πολιτικού «burnout» – η εξάντληση της δημοκρατίας μέσα στην ίδια της την υπερπαραγωγή υποσχέσεων. Η κοινωνία χρειάζεται ένα νέο πολιτικό εργαλείο, όχι για να εκδικηθεί το παλιό, αλλά για να το μεταμορφώσει.
Το νέο κόμμα που λείπει δεν μπορεί να στηριχθεί σε αμνήμονες και ανυποψίαστους.
Δεν γεννιέται από παρθενογένεση. Θα προκύψει μόνο από τη μεταμέλεια και τη σοφία όσων γνώρισαν την εξουσία, δοκιμάστηκαν από αυτή και αναζητούν λύτρωση μέσα από την ευθύνη. Η αληθινή ανανέωση δεν έρχεται όταν εξαφανίζουμε το παλιό, αλλά όταν το μεταστοιχειώνουμε σε κάτι πιο ώριμο.
Στον σημερινό πολιτικό χάρτη, το έλλειμμα εκπροσώπησης είναι κραυγαλέο.

Η Νέα Δημοκρατία, υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη, έχει απομακρυνθεί από τη λαϊκή βάση που κάποτε υπερασπιζόταν.
Από εθνικολαϊκή παράταξη έγινε τεχνοκρατικός μηχανισμός. Από κόμμα με πατριωτική πυξίδα μετατράπηκε σε κόμμα ευρωπαϊκής συμμόρφωσης, χωρίς αντίσταση και χωρίς συναίσθηση της ιστορικής του αποστολής.
Το αποτέλεσμα είναι ένα τεράστιο πολιτικό κενό. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που αυτοπροσδιορίζονται ως πατριωτικοί, συντηρητικοί, κοινωνικά ρεαλιστές και εθνικά ευαίσθητοι δεν εκπροσωπούνται πια από κανέναν.
Οι πολίτες αυτοί δεν είναι ακραίοι ούτε αντισυστημικοί. Θέλουν εθνική στρατηγική, όχι διαχείριση. Θέλουν θεσμούς που λειτουργούν, όχι επικοινωνιακές βιτρίνες. Θέλουν ένα κράτος δικαίου που δεν θα προσφέρει ασυλία στους ισχυρούς και μια κυβέρνηση που να θυμάται τους αδύναμους.
Μέσα σε αυτή τη σιωπή, ωριμάζει η ανάγκη ενός πολιτικού φορέα που δεν θα υποδύεται το νέο, αλλά θα επανιδρύει το νόημα του παλιού.
Ενός κόμματος που θα συνδυάζει την εμπειρία με τη συνείδηση.
Που θα ενώνει, όχι θα διχάζει.
Και σε αυτό το πλαίσιο, η πιθανότητα συγκρότησης νέου κόμματος με κορμό τον Αντώνη Σαμαρά δεν είναι μια φιλοδοξία, αλλά μια ιστορική αναγκαιότητα.

Ο Σαμαράς δεν εκπροσωπεί την «επιστροφή στο παρελθόν».
Εκπροσωπεί την ανάγκη το παρελθόν να βρει λύτρωση μέσα από την αυτογνωσία του.
Δεν είναι πολιτικός που χρειάζεται να αποδείξει την ταυτότητά του.
Την έχει ήδη αποδείξει: κυβερνητική εμπειρία, διεθνές κύρος, συγκρούσεις με συστήματα εξουσίας, προσήλωση στον πατριωτισμό χωρίς ακρότητες.
Όμως το σημαντικότερο είναι άλλο: έχει τη νομιμοποίηση να ενώσει έναν χώρο που διαλύθηκε.
Αυτό που ο λαός ζητά σήμερα δεν είναι έναν ακόμα «ηγέτη», αλλά έναν γεφυροποιό. Κάποιον που να κατανοεί τη φθορά του παλιού, χωρίς να την απορρίπτει, και να συνομιλεί με τη νέα γενιά χωρίς να την κολακεύει.
Το νέο κόμμα που μπορεί να προκύψει γύρω από τον Σαμαρά δεν θα είναι μηχανισμός εξουσίας, αλλά πεδίο συνάντησης εμπειρίας και ηθικής ενέργειας. Δίπλα στους δοκιμασμένους πρέπει να σταθούν νέες φωνές, όπως πρόσωπα που κουβαλούν τη φρεσκάδα της κοινωνίας.
Εκείνοι που έχουν παραμείνει καθαροί από τη διαφθορά της εξουσίας μπορούν να λειτουργήσουν ως ηθικός πυκνωτής, ως μνήμη των αξιών που εγκαταλείφθηκαν. Η συνύπαρξη του έμπειρου και του νέου– είναι η προϋπόθεση μιας πολιτικής επανίδρυσης που δεν θα είναι επιφανειακή.
Η Ελλάδα βρίσκεται σε μετα-μεταπολιτευτική φάση.
Ο λαός δεν πιστεύει πλέον στα κόμματα όπως τα γνώρισε, αλλά δεν αντέχει και την ακυβερνησία. Θέλει συλλογική ευθύνη, όχι προσωπολατρία.
Θέλει ήθος, όχι απλώς διαχείριση.
Θέλει έναν πολιτικό φορέα που θα αποκαταστήσει τη συνέχεια του κράτους με την κοινωνία.
Το νέο κόμμα που λείπει δεν είναι εχθρός της Νέας Δημοκρατίας, είναι το αποτέλεσμα της μετάλλαξής της. Αν το ιστορικό κόμμα της Δεξιάς είχε διατηρήσει την κοινωνική του ψυχή, δεν θα υπήρχε ανάγκη για νέο φορέα.
Όμως όταν ένα κόμμα αποκόπτεται από την παράδοση και τους πολίτες του, το κενό που αφήνει δεν το γεμίζει η απάθεια.
Το γεμίζει η Ιστορία.
Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να μη δείχνουν ακόμα το μέγεθος της ανατροπής, αλλά καταγράφουν ένα τεράστιο υπόστρωμα απογοητευμένων, ενεργών πολιτών που αναζητούν φωνή.
Η Ελλάδα έχει βρεθεί ξανά σε τέτοια καμπή: όταν η Δεξιά έχασε τον λαϊκό της προσανατολισμό, διαλύθηκε∙ όταν τον ξαναβρήκε, επέστρεψε. Το νέο κόμμα, λοιπόν, δεν είναι μια πράξη πολιτικής νοσταλγίας.
Είναι κίνηση εθνικής αυτοσυντήρησης.
Δεν έρχεται να γκρεμίσει, αλλά να αποκαταστήσει.
Δεν φέρνει τον διχασμό, αλλά την πολιτική κανονικότητα.
Και κυρίως, δεν υπόσχεται τη «νέα εποχή» των συνθημάτων, αλλά τη δύσκολη εργασία της ευθύνης.
Η χώρα χρειάζεται έναν θεσμικό άξονα πατριωτισμού, πίστης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Χρειάζεται ένα κόμμα που να εκφράζει το «νοικοκυριό» της πατρίδας, όχι τις ελίτ των επιτελείων.
Που να ενώνει την εμπειρία της διακυβέρνησης με το πάθος των πολιτών.
Που να αποκαθιστά την πολιτική ως πράξη αξιοπρέπειας και καθήκοντος.
Δεν χρειάζονται άλλοι σωτήρες.
Χρειάζονται εργάτες της μνήμης. Άνθρωποι που θα αναγνωρίσουν τα λάθη τους και θα οικοδομήσουν πάνω τους ένα νέο συλλογικό ήθος.
Ο Σαμαράς, αν επιλέξει αυτόν τον δρόμο, μπορεί να γίνει ο πολιτικός που θα ενώσει τη σοφία του παρελθόντος με τη δίψα του μέλλοντος.
Το νέο κόμμα δεν θα γεννηθεί στα τηλεοπτικά πάνελ, αλλά μέσα στην κοινωνία που βράζει και σιωπά.
Εκεί όπου η Ελλάδα του μόχθου, της πίστης και της οικογένειας περιμένει να ακουστεί ξανά. Αν αυτή η φωνή αρθρωθεί με ειλικρίνεια, χωρίς έπαρση και χωρίς μικροκομματισμό, τότε η πολιτική επανίδρυση της χώρας μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Η Ιστορία δεν ζητά πλέον «νέους» πολιτικούς.
Ζητά ώριμους ανθρώπους. Και το νέο κόμμα που λείπει δεν θα γεννηθεί από τη διαφήμιση, αλλά από τη μετάνοια και τη σοφία.
Από εκείνους που κατάλαβαν πως η εξουσία χωρίς ψυχή είναι απλώς διαχείριση παρακμής.
Η Ελλάδα χρειάζεται έναν κορμό γύρω από τον οποίο θα ξαναπλέξει την πολιτική της ταυτότητα.
Και αυτός ο κορμός, σήμερα, μπορεί να είναι μόνο ο Σαμαράς.

www.bankingnews.gr

Οι απόψεις που εκφράζονται στα σχόλια των άρθρων δεν απηχούν κατ’ ανάγκη τις απόψεις της ιστοσελίδας μας, το οποίο ως εκ τούτου δεν φέρει καμία ευθύνη. Για τα άρθρα που αναδημοσιεύονται εδώ με πηγή, ουδεμία ευθύνη εκ του νόμου φέρουμε καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.‌‌